اقرار در لغت، به معنای «اعتراف» و در اصطلاح به معنای بیان حقی به نفع دیگری و به ضرر خود می‌باشد، در حقوق کیفری غالباً به معنای قبول ارتکاب بزه توسط متهم است که باید مستقیم و به وسیله خود او صورت بگیرد، همچنین به بیانی دیگر «اقرار» از واژه «قرار» گرفته شده و مصدر است. در فرهنگ لغات به معنی سخنی را روشن به زبان راندن و اعتراف به حق آمده‌است. در بعضی متون قانونی کشورهای مختلف، لفظ «اقرار» در امور مدنی و کلمه مترادف آن، «اعتراف» را در امور کیفری به کار می‌برند.

سوگند قضایی، به معنای قسم خوردن و استناد به علم و گواهی خداوند متعال است. طبق قانون (ماده ۱۳۳۱ و ۱۳۳۲ ق. م)، سوگند قاطع دعوی است و هیچ‌گونه اظهاری که منافی با قسم باشد از طرف پذیرفته نخواهد شد و فقط نسبت به اشخاصی که طرف دعوی بوده‌اند یا قائم مقام آن‌ها موثر است.

شهادت در اصطلاح حقوقی به معنای، اخبار از واقعه‌ای است که به سود یکی از دو طرف و زیان دیگری، از سوی شخص ثالثی غیر از اصحاب دعوا بیان می‌شود.

 رهن ملک: رهن ملک به معنای اجاره موقتی یک ملک با پرداخت یک مبلغ از قبل به مالک ملک است. این مبلغ رهن نامیده می‌شود و به عنوان تضمینی برای مالک در صورتی که اجاره‌دهنده تعهدات قرارداد را نقض کند، استفاده می‌شود. رهن می‌تواند مبلغی مشخص یا درصدی از ارزش کل ملک باشد.